Hey guys, i just want to thank you all for all your support.

It's astonishing to have all this likes in our page in such a 

short time so that makes me believe there is still hope for 

the world because of all those who still loves poetry! Why?! 

Well, that proves we are intelligent beings and that until 

someone will continue to love poetry, someone will continue 

to pass love at people.



Ps: If anyone wishes to post any poetry or literature work of 

his own, i encourage everyone to do so.

Alone again

This is my first video so i hope it's not too boring. I'm looking forward for your comments because i really like to know what do you think about it. Please write me if  you have any suggestions on how would you like the next video to be.

Regards, Hervis Nakuci

Vetem

Video me siper eshte versioni ne shqip i nje video te meparshme te publikuar ne kete blog me titull Alone again . Shpresoj qe poezia t'ju pelqeje.

Alone

How sad to perish in the midst of sighs,

To wander in search of the missing soul,

To throw evil punches expecting hate to rise,

To feel like a dead man floating in the shoal!

The mountain filled with rage demands to be adored

When the storm begins furious in the summer!

The sinner kneels to pray knowing he’s ignored

When the sky is in flames, covering your armor

How sad to see your hands tremble by hatred,

To drown in tears and false disbelieves,

To plunge in darkness and fear yourself naked

And covering your shame with the first fig leaves!

To lose everything like that broken willow,

That adorned the streets for several decades!

You merely need a heart to open a window

And step upon those streets the flag of the new crusades

And from a fog, in a battlefield
Prometheus stood still among gods strife
He raised a thousands stones and a thousands more he'll raise
But the heaviest stone was raised only by life

A stone that holds the scales in a thread
The stone of hope, never found in man
Vainly we search under the falling stars shade
When fire is quenched we'll be alone again

Poetry by Hervis Nakuci

Jetova

January 15, 2013 at 6:50am

Bie shiu dalëngadalë,
Thyhet koha brenda meje,
Stinët kthehen valë valë,
Ndjej përsipër njëmijë qieje.
Kështu vijnë mijëra kujtime,
Plot mundim si dimri i vonë,
T'shigjetojnë me ca shikime,
Edhe mbeten përgjithmonë.
Fol o muzg i dimrit tim,
Nëse do, shpërndaji retë,
Me një dritë si vetëtimë,
Porsi hënë në natë të qetë.
Fol o jetë që hesht përherë,
A kam qenë i denjë për ty,
A veç një gabim, një tmerr,
Që veç terrin mban në sy?!
Një pasqyrë ku shohin veten,
Ky imazh merr fund mbi të,
Veç një grumbull kockash mbeten,
E një pëshpërimë nën zë.
E kjo pëshpërimë do vdesë,
Dalëngadalë si shiu që zgjova,
Mbetet veç një kohë të pres,
E më pas të them, jetova...

Thërmija

November 23, 2011 at 7:22am

Të gjesh më perfekten ndër mijëra thërmija,
Ëndrrën më të vyer që t'kthen në pafajësi,
Do shkelësh mbi gjurmët që lë pas veç hija, 
Por kërkimi yt do mbesë në përjetësi.

Të jesh nënë dhe at, fëmijë, burrë dhe grua,
E vetmja krijesë që mund të falë përqafim,
Krijesë që përpiqet të marrë shpirtra hua, 
Të jesh zot i vetes e t'jetosh në dyshim.

Të shohësh t'tjera jetë në rrugë paralele,
Një shpirt që vetëvritet në mungesë t'dhembshurisë,
Në tekat e fatit të veshësh me zhele,
Dy buzë që kalojnë përbri dashurisë.

E aty në kufi të jesh i paprekur,
Veç shpirti lodron si në shtegtimin e jetës,
Të shohësh të ardhmen në trupa të vdekur,
T'jetosh mrekullinë me çmimin e s'vërtetës.